WGwint – śrubowe nacięcie na powierzchni walcowej lub stożkowej, zewnętrznej lub wewnętrznej. Komplementarne gwinty wewnętrzny i zewnętrzny mają tak dobrany kształt, że pasują do siebie. Ruch obrotowy elementu z gwintem zewnętrznym powoduje przesuwanie się tego elementu względem elementu z gwintem wewnętrznym.
WGwint Edisona – gwint o zarysie kołowym stosowany w technice świetlnej, określony w normie PN-E-02500.
WGwint lewy – gwint śruby, którą wkręca się kręcąc w lewo, czyli przeciwnie do ruchu wskazówek zegara.
WGwint metryczny – podstawowy znormalizowany gwint złączny. Do jego zalet należy duża wytrzymałość, ze względu na duży kąt gwintu oraz samohamowność. Natomiast wadami gwintu są niedokładne osiowanie oraz niska sprawność.
WGwint okrągły – ma zaokrąglony zarys, przez co charakteryzuje się dużą wytrzymałością zmęczeniową i statyczną. Jest stosowany w połączeniach spoczynkowych często rozłącznych oraz narażonych na zanieczyszczenia i korozję, m.in. w złączach wagonowych, hakach żurawi, przewodach pożarniczych, elektrotechnice. Gwinty o zarysie kołowym określa norma PN-84/M02035.
WGwint pociągowy – to rodzaj gwintu stosowany do realizacji ruchu postępowego. Sprawność takiego gwintu powinna mieścić się w zakresie:
WGwint prawy to gwint śruby, którą wkręcamy kręcąc w prawo czyli zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Jest to podstawowy kierunek gwintu stosowany w większości zastosowań.
WGwint złączny – rodzaj gwintu stosowany do rozłącznych połączeń spoczynkowych elementów. Przeciwieństwem gwintu złącznego jest gwint pociągowy służący do realizacji napędu śrubowego. Połączenie gwintowe może być bezpośrednie, gdy gwint jest wykonany bezpośrednio w elementach łączonych, lub pośrednie z zastosowaniem łączników gwintowych np. wkrętów czy śrub i nakrętek. Najczęściej stosowanym gwintem złącznym jest gwint metryczny jednokrotny, prawozwojny o znormalizowanym skoku.