W

Attis – starożytne bóstwo wegetacji, mityczny towarzysz i kochanek bogini Kybele przedstawiany w postaci młodego pasterza.

W

Dendroforowie – uczestnicy religijnych obrzędów ku czci niektórych bóstw w starożytnym Rzymie; także członkowie zawodowych stowarzyszeń rzemieślniczych związanych z obróbką drewna.

W

Gallowie – kapłani eunuchowie bogini Kybele i jej małżonka Attisa.

W

Kasyci, lud o niezidentyfikowanym pochodzeniu, napływali do południowej Mezopotamii z gór Zagros od przełomu III i II tysiąclecia p.n.e. W połowie II tysiąclecia p.n.e. założyli dynastię i panowali w Babilonii przez około 400 lat. Prawdopodobnie początkowo posiadali własny panteon, jednak ulegli asymilacji i przejęli miejscową religię, zachowując nieznaczną odrębność kulturową.

W

Korybanci – bóstwa demoniczne oraz uczestnicy kultu frygijskiej bogini Kybele.

W

Kybele – frygijska bogini płodności, urodzaju, wiosny i miast obronnych, strażniczka zmarłych. W mitologii frygijskiej jej młodym kochankiem był Attis. Czczona od tysiącleci w całej Azji Mniejszej jako Magna Mater; w Rzymie jej kult przetrwał aż do V wieku n.e.

W

Magia babilońska – ogół wierzeń Babilończyków w siły nadprzyrodzone oraz określone rytuały, które stosowali w celu ich opanowania. Na magię babilońską składały się zaklęcia przeciwko złym mocom, zaklęcia ochronne, czary, wróżby, wiara w ochronną moc amuletów i obrzędy, które odprawiano w poszczególnych przypadkach, mające na celu unicestwienie złego działania sił nadnaturalnych oraz wzmocnienie działania mocy dobroczynnych.

W

Mazdaizm, Mazda – Jasna – podstawa kolejnych religii perskich.

W

Orgia – obrzędy ku czci starożytnych bogów, zwłaszcza Dionizosa, połączone z ekstatycznymi śpiewami i tańcami. Praktykowane m.in. w Starożytnej Grecji, Egipcie i Rzymie, w kulturze masowej kojarzone także z wyuzdaniem seksualnym i pijatyką.

W

Pieśń harfiarza – gatunek literacki w piśmiennictwie Starożytnego Egiptu. Teksty pieśni występują jako inskrypcje w grobowcach z okresu Średniego Państwa. Ponieważ w grobowcach inskrypcje te występują w pobliżu malowideł przedstawiających harfiarzy istnieje domniemanie że pieśni te były przez nich śpiewane. W swej treści teksty pieśni wyrażają daleko posunięty sceptycyzm co do istnienia życia po śmierci i pesymizm względem kondycji ludzkiej. Zachęcają do prowadzenia beztroskiej egzystencji i używania życia.

W

Religia Urartu – przyjęty w starożytnym, istniejącym od VIII do VI wieku p.n.e., państwie Urartu system wierzeń. Był typowym dla bliskowschodnich państw despotycznych. Religia Urartu miała charakter politeistyczny i wywodziła się z wcześniejszych wierzeń Mezopotamii i Anatolii. Podobnie jak w innych wierzeniach starożytnego Wschodu, w Urartu istniał panteon bóstw, patronujących różnym zjawiskom. Naczelnym bóstwem był Chaldi. Światy ludzi i bogów łączyły się za pośrednictwem rytualnych ofiar. Religia Urartu wchłonęła charakterystyczne dla starożytnego Wschodu motywy drzewa życia, węża, uskrzydlonej tarczy słonecznej. Na tle wierzeń Mezopotamii Urartu wyróżniało się wysokim poziomem tolerancji religijnej, co było uwarunkowane wielonarodowością państwa.