WKawaler – łac. Equitus, Eques, franc. chevalier, ang. – knight, niem. Ritter – tytuł niższej szlachty, zazwyczaj stojący tylko powyżej szlachty nieutytułowanej.
WDelfin – tytuł hrabiego Delfinatu. Nazwa pochodzi od herbu Guya II, w którym znajdował się delfin. W latach 1349–1830 był to tytuł następców tronu francuskiego, który przysługiwał najstarszemu synowi.
WEarl – najstarszy i pierwotnie najwyższy brytyjski tytuł feudalny, następnie arystokratyczny. Samo słowo wywodzi się ze skandynawskiego jarl. Encyclopædia Britannica wywodzi ten tytuł również od starofrancuskiego eorl, oznaczającego szlachcica, wojownika. Wprowadzony w Anglii w XI w. po najeździe duńskim w miejsce wcześniej używanego tytułu Ealdormana. Kontynentalnym odpowiednikiem earla jest hrabia.
WElektorzy Rzeszy, Książęta Elektorzy Świętego Cesarstwa Rzymskiego – książęta Rzeszy uprawnieni do udziału w elekcji cesarskiej, podczas której wybierano Świętego Cesarza Rzymskiego. Każdy elektor stał na czele feudalnego państwa – Elektoratu.
WFreiherr – najniższy i jeden z najstarszych niemieckich tytułów arystokratycznych odpowiadający baronowi, niższy od grafa (hrabiego).
WGiermek – pomocnik średniowiecznego rycerza, młodzieniec towarzyszący rycerzowi i szkolący się w służbie wojskowej. Jego służba była traktowana jako przygotowanie do stanu rycerskiego.
WGrand Hiszpanii – pierwotnie tytuł najwyższej arystokracji hiszpańskiej, przysługujący (1914) 392, obecnie 395 rodzinom.
WHrabia – tytuł przysługujący:we wczesnośredniowiecznej monarchii Karolingów urzędnikom królewskim lub też ściślej – urzędnikom ziemskim zarządzającym w zastępstwie króla znacznymi majątkami ziemskimi; w średniowiecznej Europie feudalnym władcom określonych terytoriów wasalnych w ramach monarchii. Zwykle podlegali książętom bądź bezpośrednio królowi lub cesarzowi, np. hrabia Flandrii; przedstawicielom arystokracji.
WInfant ; infantka, infanta – w Hiszpanii i Portugalii tytuł przysługujący dzieciom królewskim. Król mógł nadawać ten tytuł także dalszym członkom rodziny.
WKawaler – łac. Equitus, Eques, franc. chevalier, ang. – knight, niem. Ritter – tytuł niższej szlachty, zazwyczaj stojący tylko powyżej szlachty nieutytułowanej.
WLandgraf – tytuł władcy feudalnego w Świętym Cesarstwie Rzymskim, który jako hrabia bezpośrednio podlegał cesarzowi, zarządzając ziemią nadaną bezpośrednio przez samego władcę.
WOnna-bugeisha – historyczna japońska wojowniczka należąca do japońskiej szlachty. Wojowniczki brały aktywny udział w bitwach na równi z samurajami. W feudalnej Japonii należały do klasy bushi (wojowników) i były wyszkolone w użyciu broni. Za najbardziej znane wojowniczki uchodzą: Tomoe Gozen, Takeko Nakano i Masako Hōjō.
WParowie dożywotni – jedna z trzech głównych, obok parów dziedzicznych i lordów duchownych, grup członków Izby Lordów – izby wyższej Parlamentu Wielkiej Brytanii. Lordowie dożywotni to osoby, których nobilitację przeprowadzono specjalnie w celu umożliwienia im zasiadania w Izbie, zaś ich tytuły szlacheckie wygasają z chwilą ich śmierci i nie są dziedziczne.
WPaź – chłopiec będący zwykle członkiem rodu szlacheckiego, pełniący służbę przy określonej osobie na dworze panującego, jak również magnata lub rycerza. W czasach średniowiecza każdy paź posiadał charakterystyczną fryzurę, skąd wzięło się powiedzenie „być ostrzyżonym 'na pazia'”.
WVidam (widam) – świecki zarządca dóbr biskupa lub opata (klasztoru). Tytuł używany głównie we Francji, gdzie godność widama odpowiadała godności wicehrabiego.
WWielki książę, forma żeńska wielka księżna – tytuł monarszy, feudalny lub arystokratyczny, między rangą królewską a książęcą. Wyróżnia się dwie podstawowe formy wielkiego księcia, nierozróżnialne jednak w języku polskim: magnus princeps i magnus dux. Na temat rozróżnienia tych dwóch form patrz hasło – książę.